Geloof met iedere voetstap

‘Op de 24^e reed ik met mijn rijtuig, waarin president (Brigham) Young op een bed lag, de vallei binnen, terwijl de rest van de groep (zeventien wagens) volgde. Toen wij uit het ravijn kwamen en een volledig uitzicht kregen op de vallei, wendde ik de zijkant van mijn rijtuig naar het westen en president Young verhief zich van zijn bed en bezag het landschap met onderzoekende blik. Terwijl hij het voor ons liggende land overzag, was hij enige minuten in een visioen verzonken. Hij had de vallei vroeger in een visioen gezien en thans zag hij de toekomstige heerlijkheid van Zion en Israel zoals zij in de valleien van de bergen zouden worden gevestigd. Toen het visioen voorbij was, zei hij: ‘Het is genoeg. Dit is de juiste plaats. Rijd door’. Ik reed dus naar het kamp, dat door hen, die voor ons uit waren gegaan, was opgeslagen’. (Uit het dagboek van Wilford Woodruff).

De hedendaagse vruchtbare dalen van Utah met hun mooie bevloeide velden maakten voor 1847 deel uit van de Great American Desert (de grote Amerikaanse Woestijn). De vallei werd in die tijd als volkomen waardeloos beschouwd voor het telen van gewassen. Men verwachtte dat de Heiligen onmogelijk een bestaan konden vinden.  Menig moedig pioniersvrouw sprongen de tranen in de ogen toen zij aan het einde van haar lange reis een kale, onvruchtbare vlakte zag. Clare Decker Young, vrouw van de leider, zei: ‘Ik heb 1900 kilometer gereisd om deze vallei te bereiken en een groot gedeelte daarvan te voet, maar ik loop liever datzelfde eind nog eens dan hier te blijven’.

Hoe troosteloos hun toestand geweest moet zijn, valt nog beter te begrijpen als men de geschiedenis kent.  Al vanaf  dat de Kerk is georganiseerd, kenden de Mormonen veel tegenstand.  Kerkleden worden keer op keer verdreven uit hun nederzetting. Even lijkt het goed te gaan als zij de stad Nauvoo bouwen in Illinois, maar ook daar werden zij verjaagd. Op 4 februari 1846  staken de eerste pioniers met wagens met ossen en paarden bespannen  en met grote witlinnen huiven, hoog met huisraad, levensmiddelen en landbouwwerktuigen beladen, de Mississippi over, op weg naar het westen., een route over de prairie. Ze laten een diep spoor in de pas gevallen sneeuw achter.

 ‘Tegen 1 maart lagen meer dan 5000 bannelingen te huiveren achter hun schamele beschutting van wagenzeilen in tenten in de kale bosjes langs de oever van de rivier. Wat zij te lijden hadden is nooit volledig beschreven en om te beseffen hoe wreed en op wat voor een slecht gekozen tijdstip deze gedwongen uittocht plaatsvond, bedenke men slechts dat er onder deze benarde omstandigheden in ēēn nacht negen baby’s geboren werden….’ (Uit Memoires of John R. Young). De vrieskou zal duizenden levens eisen. Dit geeft een beeld van het lijden van de heiligen van die tijd.

Vandaag, 24 juli, staan we stil bij de ongelooflijke moed die de pioniers van weleer hadden om, met weinig geld of goed – soms zelfs met niets – de vlakten over te steken, door weer en wind. Waar vaders hun vrouw in de sneeuw hebben begraven en waar kleine kinderen in een ondiepe kuil, onder een laagje sneeuw achtergelaten werden, omdat ze de vrieskou niet hadden overleefd.  Hoe groot was hun geloof om een woestijnland te bewerken en te irrigeren, zodat de woestijn zou bloeien als een roos, zoals Brigham Young voorspeld had.