Persberichten

In Memoriam Frances J. Monson

Frances Beverly Johnson, op 27 oktober 1927 geboren, was de jongste en enige dochter van Franz E. Johnson en Hildur Booth Johnson. Ze hadden vijf kinderen. Haar ouders waren zo blij dat ze nu ook een dochter hadden. Ze noemden haar Frances, naar haar vader, Franz.

Ze groeide op in Salt Lake City (Utah). Als kind van de grote economische depressie leerde ze hard werken en zuinig zijn. Daar heeft ze gedurende haar leven veel aan gehad. Ze had een diploma van East High School en was afgestudeerd aan de University of Utah, waar ze uitblonk in wiskunde en exacte wetenschappen. Toen haar gevraagd werd waarom ze zo’n moeilijke studierichting had gekozen, antwoordde ze met pretlichtjes in haar ogen: ‘Omdat alle leuke jongens dat studeerden.’ Frances kon ook prachtig pianospelen, en tijdens haar tienerjaren speelde ze vaak tennis in Liberty Park. Later werkte ze op de afdeling boekhouding van een grootwarenhuis om haar studie te kunnen betalen.

Tijdens haar studie ontmoette ze een knappe jongeman die ook van Zweedse afkomst was, Thomas Spencer Monson, die toen Tommy werd genoemd. ‘De eerste keer dat ik Frances zag, wist ik dat ik de ware had gevonden’, heeft hij later over hun verkeringstijd gezegd. Ze hadden elkaar in 1944 ontmoet en trouwden op 7 oktober 1948 in de Salt Laketempel.

Het echtpaar werd gezegend met drie kinderen: Thomas Lee, Ann Frances en Clark Spencer. De kinderen merkten al snel dat ze een bijzondere moeder hadden. Ze leerde haar zoons hoe ze Birmingham Roller-duiven moesten kopen en fokken. Ze hielp een van haar zoons zodat hij naar Engeland kon gaan om een Birmingham Roller-expert te ontmoeten. Ze gaf een zoon toestemming om een slang in de badkuip te hebben. De meeste moeders krijgen al rillingen als ze het woord slang horen, laat staan in de badkuip. De grote hoeveelheid ‘huisdieren’ omvatten uiteindelijk kippen, meer duiven, een hond, ganzen en andere dieren.

Hun dochter, Ann Dibb, zei dat haar moeder altijd een goede boekhouding en begroting bijhield, en altijd ‘wist waar ze de beste koopjes kon vinden.’ Ze volgde ook het advies van de kerk op voor een verstandige leefstijl. Ze was zuinig en zelfredzaam, en ze kon meer met haar huishoudgeld doen omdat ze folders nakeek en artikelen in de aanbieding kocht, die ze dan bewaarde. Tot voor kort las ze nog beide kranten van Salt Lake City, op zoek naar couponnen en aanbiedingen.

Ze stond in de familie bekend als de persoon die alles in elkaar kon zetten en kon repareren. Op kerstochtend zette ze altijd vroeg in de ochtend fietsen, speelgoed en poppenhuizen in elkaar. En op andere momenten repareerde ze een lichtknop of een lekkende waterleiding. Ann zegt dat haar vader altijd volmondig toegaf dat dat haar moeders talent was, niet het zijne.

Ze is werkzaam geweest in de zustershulpvereniging en het jeugdwerk, en ze heeft vele uren aan de voorbereiding van lessen besteed. Van 1959 tot 1962 stond ze haar man terzij toen die was geroepen als president van de Canadese Zending met hoofdkantoor in Toronto (Ontario). Ze hebben allebei gezegd dat die zending een prachtige ervaring was met veel leerervaringen, zowel op geestelijk als op verstandelijk vlak.

Frances was gezegend met een innemend gevoel voor humor, waar president Monson in een conferentietoespraak het volgende voorbeeld van gaf: ‘Enkele jaren geleden ging mijn vrouw naar het ziekenhuis. Ze liet een briefje achter voor de kinderen: “Lieve kinderen, laat papa niet aan de magnetron komen” — gevolgd door een komma: “noch aan het fornuis, de vaatwasser of de wasdroger.” Ik voeg liever niet nog meer apparaten aan het lijstje toe.’ In haar recept voor het dagelijks leven zaten aanmoediging, vriendelijkheid en hard werk, in combinatie met een grote dosis humor voor een goede balans.

Maar Frances wordt het meest herinnerd voor haar liefde en steun aan haar man en haar gezin, en voor haar hulpbetoon aan de mensen om haar heen. Ann heeft gezegd: ‘Ze hield heel veel van mijn vader, en ze herkende de talenten en gaven die hij had gekregen. Ze vond het fijn om hem bij het grootmaken van zijn talenten te steunen en te helpen.’ Ze steunde haar man volledig in al zijn kerktaken. Ze vond ook vreugde in het moederschap. Ze leerde haar kinderen voortdurend hoe belangrijk het is om offers te brengen en de Heer te dienen.

Ann vertelt het volgende voorbeeldhoe haar moeder haar vader steunde in zijn kerkroepingen. Als pasgeroepen lid van het Quorum der Twaalf Apostelen had ouderling Monson de opdracht gekregen om tijdens de algemene priesterschapsbijeenkomst een toespraak te houden. Frances probeerde in de deuropening van de Tabernakel in Salt Lake City naar de toespraak van haar man te luisteren, maar de zaalwachters lieten dat niet toe. Dus ging ze zo dicht mogelijk bij het raam staan om naar zijn toespraak te luisteren. Ze luisterde altijd graag naar haar man, ze steunde hem altijd en ze vergezelde hem vaak als hij ouderen en zieken bezocht.

In de dienst van haar medemens was Frances een voorbeeld van geduld en mededogen. Ze zorgde liefdevol voor haar moeder, die zes jaar lang aan kanker leed. In april 1988 overhandigde de Sisters of Charity of St. Joseph’s Villa, een zorgcentrum voor ouderen, Frances en haar man de Continuum of Caring Humanitarian Award als erkenning voor hun beider toegewijde en onvermoeide hulpverlening aan de bejaarden in Utah.

Frances Beverly Johnson Monson zocht nooit bewust het voetlicht op. Ze was altijd grootmoedig, vriendelijk en hulpvaardig bij alles wat ze zei en deed. Haar  invloed, die over de hele wereld werd gevoeld, zal nu gemist worden.

Stijlgidsnotitie:Als u De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen in een artikel noemt, gebruik dan bij de eerste vermelding alstublieft de volledig naam van de kerk. Voor meer informatie over het gebruik van de naam van de kerk, zie onze onlineStijlgids.