Groei van de kerk

De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is in 1830 in een kleine blokhut in de Amerikaanse staat New York opgericht.

Het duurde 117 jaar — tot 1947 — voordat de kerk van de aanvankelijke zes leden was gegroeid tot een miljoen leden. Zendelingen waren al vanaf het begin van de kerk een belangrijk kenmerk. Ze gingen naar de indianen, naar Canada, en in 1837 naar Engeland. Niet lang daarna waren de zendelingen ook op het Europese vasteland actief, en ook in India en Oceanië.

Slechts zestien jaar later, in 1963, waren er twee miljoen leden, en acht jaar daarna al drie miljoen. Dit patroon van toenemende groei heeft zich doorgezet, en nu komen er gemiddeld iedere drie jaar een miljoen leden bij. De groei bestaat uit bekeerlingen en uit de geboorte van kinderen.

Momenteel heeft de kerk ruim veertien miljoen leden.

De gevolgen van deze snelle groei is te zien op veel plekken in de wereld waar de kerk actief is. Kerkgemeenten die in een geografisch gebied als wijken zijn georganiseerd, worden zo nu en dan gesplitst als ze te groot worden om te besturen of niet meer in een kerkgebouw passen. Er worden bijna iedere dag nieuwe gebouwen voltooid om het groeiende aantal leden bij te houden.

Volgens de Nationale Raad van Kerken is de kerk de op een na snelst groeiende kerk in de Verenigde Staten. Maar ondanks het toenemende aantal leden waarschuwt de kerk voor te veel nadruk op groeistatistieken. De kerk doet geen vergelijkingen met andere kerken en beweert niet dat het de snelstgroeiende christelijke kerk is, ondanks herhaalde nieuwsberichten daarover. Dergelijke vergelijkingen houden zelden rekening met een groot aantal ingewikkelde factoren, zoals activiteits- en overlijdenspercentages, de methode die gebruikt wordt om leden te tellen en wat voor factoren het lidmaatschap bepalen. Groeipercentages verschillen ook aanzienlijk over de hele wereld. Daarnaast dragen ook veel andere factoren bij tot de kracht van de kerk, met name vooral de toewijding van haar leden.