Donny Osmond op bezoek in Nederland

‘Een droom die uitkomt, eindelijk zie ik hem, in het echt.’ Aan het woord is een lid van de Osmond fanclub, een dame die ooit een tiener was, uiteraard een tijdje geleden en wel in de jaren zeventig, en een fervente fan van de ‘Osmond Brothers’. Met ruim zestig man sterk, eigenlijk merendeel vrouwen, waren ze naar het kerkgebouw in Utrecht gekomen. Via de pers en via hun eigen kanalen hadden ze gehoord dat hun idool eindelijk – weer – eens naar de Lage Landen kwam. Niet alle Osmonds van vroeger, maar Donny, de jongste van de broers die met zijn zuster Marie nog steeds actief is in de theaterwereld. En Donny was het idool en is dat nog steeds. De leden van de fanclub hadden foto’s, platen meegenomen, zelfs hele fotoboeken, allemaal om door hun held te laten signeren natuurlijk. Ik dacht zelf, een uurtje van tevoren komen moet wel genoeg zijn, maar een fanclub denkt daar heel anders over. Die zouden voor de kerk overnacht hebben, om hun Donny te kunnen zien en aanraken – als dat nodig zou zijn. Dat was het niet, want de 300 mensen pasten goed in het kerkgebouw, zij het maar net. Ik heb zelden zo‘n heterogene groep mensen zo enthousiast zien wachten; velen kenden elkaar maar ook zonder dat was er geen enkel probleem, geen enkel ongeduld, alleen de blije zekerheid dat ‘hij’ er al was, binnen bezig met een soundcheck.

Ze wisten dat het geen concert zou worden, maar een ‘publieksavond’ – het begrip ‘haardvuuravond’ is wat ingewikkeld om uit te leggen – en centraal stond inderdaad de kerk. Donny kwam zoon Chris opzoeken, de vierde van vijf zoons, die in Nederland op zending is. ‘Elder Osmond’, want zo heet hij nu, had Utrecht als eerste standplaats, en daar had ik de kans om een interview met hem te houden, hoe het is om de zoon te zijn van een beroemde vader. (Hoe dat is, leest u maar op de website). Hij vond het in elk geval geweldig dat zijn familie langskwam, en was er diep door geroerd. Donny kwam trouwens bepaald niet alleen, maar met zijn vrouw, alle zoons, schoondochters en kleinkinderen, 14 mensen in totaal, kortom geen bezoekje, meer een massaverplaatsing.

De avond had een eenvoudig programma, geen concert dus, maar een lang persoonlijk verhaal van Donny. Hij startte met zijn vroege popcarrière, met alle ‘gillende meiden’ die horen bij het fenomeen tienerster. Een flink aantal van die gillende meiden zat nu op bedaagde leeftijd in de zaal, en zij vonden het prachtig dat weer te zien. Hij noemde een paar platen, onder andere ‘Crazy Horses’, maar, zei hij, daar had hij zelf geen exemplaar meer van. Nou, één fan uit het gehoor had die plaat wel, en ze had hem nog bij zich ook, tot groot genoegen van Donny die uiteraard die plaat – een oude vorm van CD zoals hij uitlegde – graag signeerde.

Donny presenteerde een mooie mix van persoonlijke herinneringen met de algemene boodschap van het herstelde evangelie, met twee hoogtepunten. Hij haalde een emotionele herinnering op van één van zijn zoons die vanuit zijn zending hem een sms stuurde: hij had zijn vader nodig. Donny liet de radio-opname waar hij mee bezig was, zitten, sms’te terug totdat hij van zoon zendeling het bericht kreeg dat het nu OK was: zijn vader was er voor hem wanneer het echt nodig was. Geroerd componeerde Donny toen ter plekke zijn song ‘Whenever you’re in trouble’ en die song kregen wij meteen te horen. Ik zag in de zaal velen voor zichzelf meezingen, want dat lied kenden ze! Tegen het eind van zijn verhaal zong de hele familie Osmond, drie generaties groot, ‘I am a child of God’, met het laatste couplet in het Nederlands.

Hans Noot dacht daarna de aanwezigen te moeten vertellen hoe zij een versnapering in de keuken konden halen, maar dat waren noch de fanclub noch de andere belangstellenden, kerklid of niet, van plan: ze gingen naar Donny toe! En weinig idolen zijn zo toegankelijk als hij: alle foto’s, fotoalbums, en vooral de Boeken van Mormon, mooi versierd met zijn foto en getuigenis, tekende hij met grote verve, net als zoon Chris trouwens. Heel langzaam kon hij naar buiten, telkens weer met iemand anders op de foto, telkens weer een aardig woord voor zijn fans, ondanks vermoeidheid genietend van dit moment.

Achteraf vroeg ik wat men ervan gevonden had. Zonder uitzondering had iedereen een geweldige avond gehad, voor sommigen een eerste kennismaking met het fenomeen Osmond, voor velen een gelukkig weerzien, voor enkelen een droom die uitkwam.

Wouter van Beek